Economie van Myanmar

Myanmar is één van de armste landen in Zuid-Oost-Azië en lijdde jarenlang aan wanbeheer en isolatie. Het gebrek aan een goed opgeleide beroepsbevolking is één van de groeide problemen van de economie. Ook ontbreekt er een goede infrastructuur in Myanmar. De spoorwegen zijn oud en rudimentair en veel wegen zijn onverhard. Ook kent het land energie tekorten, waaronder in Yangon, en slechts 25% van de bevolking beschikt over electriciteit.

Tussen 2005 en 2007 was er een inflatie van gemiddeld 30,1%. De inflatie zorgt voor ernstige problemen voor de economie. De afgelopen jaren hebben zowel China als India geprobeerd de banden met de regering van Myanmar te versterken voor economisch voordeel. Vele andere landen, waaronder de Verenigde Staten, Canada en de Europese Unie hebben handel- en investeringssancties opgelegd aan Myanmar. Buitenlandse investeringen komen vooral uit China, Singapore, de Filippijnen, Zuid-Korea, India en Thailand.

Achtergrond

Onder het Britse bestuur was Myanmar het tweede rijkste land in Zuid-Oost-Azië Het was de grootste exporteur van rijst ter wereld. Ook had Myanmar in deze tijd een rijkdom aan natuurlijke bronnen en arbeidskrachten. Het produceerde 75% van het teakhout ter wereld en had een zeer geletterde bevolking. Echter daalde de landbouwproductie drastisch in de jaren ’30 en daalden de internationale prijzen voor rijst gedurende meerdere decennia.

Tijdens de Tweede Wereldoorlog vernietigden de Britten de grote oliebronnen en mijnen tin, lood en zilver om te voorkomen dat ze in de handen van de Japanners zouden komen. Het land werd hevig gebombardeerd door beide landen. Toen er in 1948 een parlementaire regering werd gevormd, benoemde premier U Nu de staat tot eigenaar van alle grond. In de jaren ’50 daalde de export van rijst met twee derde en van mineralen met 96%, in vergelijking met de periode voor de Tweede Wereldoorlog. De regering bedacht een slecht Acht-Jaren plan dat deels gefinancierd werd door extra geld te drukken, wat leidde tot de inflatie. De staatsgreep in 1962 werd gevolgd door een economische actie, getiteld ‘Burmese Way to Socialism’ en had als doel om alle sectoren te nationaliseren, met uitzondering van de landbouw. Het programma draaide uit op een katastrofe en maakte Birma één van de meest arme landen ter wereld.

Landbouw

Het belangrijkste landbouwproduct van Myanmar is rijst, dat ongeveer 60% van de totale bewerkte grond beslaat. Qua gewicht zorgt rijst voor 97% voor de totale graanproductie. Meda dankzij een samenwerking met het International Rice Research Institute werden er in Myanmar tussen 1966 en 1997 52 moderne rijstsoorten geproduceerd en werd de nationale rijstproductie van 14 miljoen ton in 1987 verhoogd naar 19 miljoen ton in 1996. In 2008 werd de rijstproductie geschat op 50 miljoen ton.

Op het gebied van opium is Myanmar de tweede grootste producent van de wereld, goed voor 8% van de totale wereldproductie. Opium is een belangrijke bron voor illegale drugs en amfetaminen.

Natuurlijke hulpbronnen

In Myanmar worden edelstenen als robijn, saffieren, parels en jade geproduceerd. Robijn zorgt voor de grootste opbrengst, zo’n 90% van de robijnen in de wereld komen uit Myanmar. De rode stenen worden hierbij het meest gewaardeerd vanwege hun zuiverheid en tint. Het merendeel van de edelstenen wordt verkocht aan Thailand. De ‘Vallei van Robijnen’ in het bergachtige Mogok gebied, zo’n 200 km boven Mandalay, staat bekend om zijn zeldzame blauwe saffieren.

Veel Amerikaanse en Europese sieraadbedrijven, waaronder Bulgari, Tiffany en Cartier, weigeren echter deze edelstenen te importeren vanwege de slechte arbeidsomstandigheden in de mijnen. Human Rights Watch moedigt een complete boycot aan, omdat bijna alle winst naar de militaire junta zou gaan, aangezien het merendeel van de mijnbouw door de regering wordt bezit.

Andere industrieën in Myanmar handelen onder andere in agrarische producten, textiel, hout producten, bouwmaterialen, edelstenen, metalen, olie en aardgas.